Het sluikblad La Voix des Belges verscheen voor het eerst in augustus 1941 als orgaan van de Mouvement National Belge (M.N.B.) / Belgische Nationale Beweging (B.N.B.) . Door zijn relatief hoge oplage en zijn lange bestaan, meer dan door het aantal gepubliceerde nummers was het een van de vijf of zes “groten” van de verzetspers. In de drie jaren tussen augustus 1941 en augustus 1944 verschenen er inderdaad “slechts” 41 nummers, maar dit maandelijks of tweemaandelijks krantje van soms 8 blz. had een grote oplage tot soms 20 000 gedrukte nummers.
Het blad was het werk van Camille Joset, een veteraan van de verzetsgroep « Dame blanche » in ’14-’18, hoog ambtenaar van katholieken huize en … iemand die het persgebeuren kende. Ook zijn zoon de jezuïet E.H. Camille-Jean en de advokaten Hannecart, Kerkove en Gits waren van de partij. Men vond er ook politici ( de katholiek du Bus de Warnaffe, de liberaal Schmidt, …), politiemensen en journalisten (zoals Fernand Demany, de latere secretaris-generaal van het Onafhankelijkheidsfront).
Het sluikblad heeft ongetwijfeld van in den beginne van de sociale netwerken van die “peetvaders” kunnen gebruik maken die diep geworteld waren in de christelijke en in de liberale familie. Helaas trof de Duitse repressie in de lente 1942 de leiding van het blad na een verklikking. Het ging om Camille Joset, Schmidt en de drukker Liliens. Maar dankzij de zoon Joset en de harde kern van de redactie bleef het blad verschijnen. Aanvankelijk werd het gedrukt in Brussel maar moest nu verhuizen naar Gent om zijn verspreiding verder te kunnen zetten. Maar het bleek slechts uitstel van executie. In de nacht van 17 op 18 februari 1944 volgde een nieuwe arrestatiegolf die het directorium van de B.N.B. en de redactie van het sluikblad bijzonder zwaar trof. Camille-Jean Joset kon nog aan een aanhouding ontsnappen maar het blad verscheen niet meer tot mei ’44. Het kwam er moeilijk weer bovenop en verscheen nu met beperkte inhoud.
Het mag niet verwonderen dat La Voix des Belges erg belgicistisch ingesteld was en van in het begin zeer kritisch t.a.v. de vooroorlogse politieke verantwoordelijken, met uitzondering van de Koning. Joset en de zijnen waren waarschijnlijk niet tegen het idee de macht van de politieke partijen te beperken en de bevoegdheden van de uitvoerende macht gepersonifieerd door Leopold III te versterken. Op de koop toe pleitte het blad voor de omvorming van de Senaat in een “Economische en sociale raad”, eigenlijk gewoon een andere naam voor een “Corporatieve kamer” die in de lente van 1941 nog erg in de mode was in rechtse kringen. Maar al vlug keerde het terug naar een meer traditionele opvatting van de Belgische politiek en stelde het zich tevreden met een herstel van de vooroorlogse traditionele vrijheden en instellingen. En zijn scherpste kritiek gold de collaborateurs van de bezetter.
Het sluikblad kreeg volgelingen die dezelfde soort titel gebruikten. Er kwam een Voix des Ardennais, een Voix des Gaumais, een Voix des Liégeois en zelfs een Voix des Coloniaux. Al deze krantjes verschenen vrij laat (op zijn vroegst eind ’43) en leefden niet lang of verschenen zeer onregelmatig. Dikwijls verdwenen zij na de aanhoudingsgolf die de B.N.B. trof in februari-maart 1944. In september 1944 kwam nog een Nederlandstalige versie, “De Stem der Belgen”, tot stand.
Etienne JOSSE, Yannick HOSTIE, Dirk MARTIN, Jacques WYNANTS, Guide de la presse clandestine en Belgique, Bruxelles, CREHSGM, 1991.
Raadpleeg de krant online: https://warpress.cegesoma.be/n...
