Rahier (1909-1996) was afkomstig uit Welkenraedt en linotypist uit een bescheiden milieu. Hij was socialist in hart en nieren. Als lid van de Socialistische Jonge Wacht van de arrondissementsfederatie Luik ontmoette hij René Delbrouck en werd een van zijn getrouwen.
Al in juni 1940 zouden beiden een sluikblad voor "socialistische heropstanding" oprichten dat zich resoluut keerde tegen Hendrik De Man, de toenmalige voorzitter van de Belgische Werkliedenpartij. Na vijf nummers kreeg het de naam Le Monde du Travail en werd met zijn 88 nummers een van de belangrijkste Belgische verzetsbladen.
Na de aanhouding van Delbrouck (juni 1941) volgde Rahier hem op als hoofd van het sluikblad en werd ook provinciaal secretaris van de clandestiene Socialistische partij. Hij was ook actief in de kortstondige "Rassemblement socialiste et démocratique wallon" (1943) en in de verzetsorganisaties Porcupine-Mandrill en Socrates.
Na de bevrijding werd Rahier directeur van de Monde du Travail, het nieuwe dagblad van de federatie Liège-Huy-Waremme van de BSP. Hij bleef het tot zijn pensioen in 1974. Intussen nam hij deel aan het Waals congres te Luik in oktober 1945 en steunde de oprichting van het Mouvement Populaire Wallon (1961) maar keerde later toch terug naar de officiële standpunten van de partij. Zijn socialistische overtuiging had het blijkbaar gehaald van de federalistische sirenenzang.
Jean DUJARDIN, Inventaire des publications périodiques clandestines (1940-1944) de la province de Liège, dans Cahiers d’Histoire de la Deuxième Guerre mondiale, n°1, 1967, p.68-69.
Monique EEMAN, Présentation et étude du contenu de deux journaux clandestins liégeois sous l’occupation allemande pour la période allant d’octobre 1942 à septembre 1944 (Le Monde du Travail et La Libre Belgique), Bruxelles, ULB, 1984-1985.
