Edgard Delvo (1905-1999) wordt in 1942 de leider van de Unie van Hand- en Geestesarbeiders (UHGA), die hij in nationaalsocialistische richting stuurt.
Edgard Delvo stapt in het kader van de verruimingsoperatie van het Vlaams Nationaal Verbond (VNV) in juli 1940 over van de Belgische Werkliedenpartij (BWP) naar het VNV. Delvo bekleedt in de BWP een kaderfunctie en is een aanhanger van Hendrik De Man. In het VNV wordt hij achtereenvolgens leider van de dienst opleiding en vorming en van de propagandadienst.
Delvo zetelt vanaf juni 1941 in het bestuur van de UHGA. De Duitsers stellen hem in maart 1942 aan als leider. De Unie functioneert voortaan geheel volgens het ‘‘leidersbeginsel’’ (Führerprinzip). Delvo maakt er een nationaalsocialistische organisatie van die kiest voor de collaboratie. Hij stapt vervolgens over naar de Duits-Vlaamse Arbeidsgemeenschap (DeVlag) (hij is al eerder voorstander van samenwerking met de SS). Delvo slaagt er niet in de daling van de aanhang van de eenheidsvakbond te stoppen.
Delvo maakt na de bevrijding deel uit van de Vlaamse Landsleiding in Duitsland en wordt door het militair gerecht ter dood veroordeeld, maar zit nooit in de gevangenis. Hij blijft in Duitsland, verliest zijn Belgische nationaliteit en kan in 1974 naar België terugkeren.
Bibliografie
De Wever, Bruno. “Edgar Delvo, 1905-1999.” Wetenschappelijke Tijdingen over de Geschiedenis van de Vlaamse Beweging 64, no. 1 (2005): 50–56.
Van Campenhout, Frans. “Delvo, Edgard: Socialist En Demanist, Vlaams-Nationalist.” Nationaal Biografisch Woordenboek. Brussel: Paleis der Academieën, 2007.
Meer weten...
