Aan de vooravond van de oorlog werd de folklore aan de Belgische universiteiten niet echt erkend en ging het vooral om regionale filologie. Daarbuiten was ze wel populair en een « neo-folklore » was al in volle opmars samen met een zich volop ontwikkelende toeristische industrie.

Overigens was op 30 september 1937 een «Nationale commissie voor Folklore » opgericht om het wetenschappelijk onderzoek op dit gebied te bevorderen. De tweetalige commissie kreeg een Vlaamse sectie met als voorzitter de Gentenaar Paul De Keyzer en een Waalse sectie voorgezeten door de Brusselaar Albert Marinus, beiden vrijmetselaars. In Vlaanderen leek de folklore mee aan de grondslag te liggen van een Germaanse regionale identiteit tegenover een arrogante en allesoverheersende Romaanse/Franse identiteit. Zo hadden Maurits De Meyer van het tijdschrift Volkskunde, de dialectoloog Edgard Blanquaert en de architect-ruralist Clements Trefois goede contacten met Duitse universitairen. In de academische middens van het Derde Rijk werd folklore voortaan echter opgevat als het geheel van voorouderlijke praktijken die een “organische” Bloed en Bodem-maatschappij weerspiegelden en incarneerden. Bij de Duitse universitairen legden Franz Steinbach van de Rheinische Forschungsgemeinschaft (Bonn) en later Franz Petri van het Deutsch-Niederländisches Institut (Keulen) contacten met hun Vlaamse of Nederlandse collega’s. Maar hun visie op folklore was gestoeld op racialistische en völkische elementen.

Trefwoord : Sport en ontspanning

Artikels

Personen