De liberaal Albert Lilar (1900-1976) zetelt na de oorlog vier maal als minister van Justitie. Tijdens de Huysmans-coalitie van socialisten, liberalen en communisten (3 augustus 1946 tot 20 maart 1947) kondigt hij in een radiorede het begin van een breed reclasserings- en wederopvoedingsbeleid aan. De voogdijschappen maar ook het idee van boetedoening door arbeid krijgen op zijn initiatief vorm. Hij pleit klaar en duidelijk voor een versoepeling van de repressie en brengt het als eerste structureel in de praktijk. In de rooms-blauwe regering Eyskens I (11 augustus 1949 tot 8 juni 1950) is hij de eerste naoorlogse minister van Justitie die niemand na de oorlog laat terecht stellen. Onder het socialistisch-liberale kabinet-Van Acker IV (23 april 1954 tot 26 juni 1958) en de rooms-blauwe regering Eyskens IV (3 september 1960 tot 25 april 1961) zal hij zelfs de laatste dossiers onderzoeken en voorbereiden voor een voorwaardelijke invrijheidstelling. Telkenmale kenmerkt het beleid van Albert Lilar zich door een humanistische en liberale visie op de strafuitvoering
Grevers, Helen. Van Landverraders Tot Goede Vaderlanders : De Opsluiting van Collaborateurs in Nederland En België 1944-1950. Amsterdam: Balans, 2013.
Aerts, Koen. “Repressie Zonder Maat of Einde?” De Juridische Reïntegratie van Collaborateurs in de Belgische Staat Na de Tweede Wereldoorlog. Gent: Academia Press, 2014.
Huyse, Luc, and Steven Dhondt. Onverwerkt Verleden : Collaboratie En Repressie in België 1942-1952. Leuven: Kritak, 1991.
