Belgisch topambtenaar van de staatsveiligheid die tijdens de bezetting een ambigue rol speelt.
Robert de Foy (1893-1960) begint zijn carrière als magistraat. In de jaren dertig wordt hij administrateur van de Openbare Veiligheid. Diverse Europese politiediensten zoeken in deze periode naar manieren om samen het communisme te bestrijden. Zo komt de Foy in contact met afgevaardigden van de politie in nazi-Duitsland. Hoewel het uiteindelijk niet komt tot een internationaal anticommunistisch politienetwerk, wisselen verschillende landen wel informatie met elkaar uit.
Bij de Duitse inval is Robert de Foy hoofd (administrateur-generaal) van de Belgische Dienst voor de Staatsveiligheid (voor maart 1940 is dit de Dienst van de Openbare Veiligheid). Zo heeft hij voor de oorlog contact met Duitse inlichtingendiensten. Hij is nauw betrokken bij het opstellen van de lijsten van verdachte Belgen die bij de Duitse inval in mei 1940 worden gearresteerd en soms gedeporteerd. Het gaat om Vlaams-nationalisten en rexisten, maar ook communisten en mensen met de Duitse nationaliteit, waaronder Joodse vluchtelingen. Na de capitulatie wordt de Foy hiervoor gearresteerd en in Duitsland verhoord. Na zijn vrijlating mag hij zijn functie opnieuw opnemen.
In 1940 wordt hij tevens hoofd van de Belgische Vreemdelingenpolitie, een ordedienst die een belangrijke rol speelt in de uitvoering van de Duitse anti-Joodse maatregelen.
Vanaf 1 oktober 1943 volgt de Foy Gaston Schuind op als (waarnemend) secretaris-generaal van Justitie. Gezien zijn betrokkenheid bij de aanhouding in mei 1940 is dat bepaald geen voor de hand liggende keus. Toch vinden de Duitsers de Foy, mogelijk vanwege zijn vooroorlogse contacten, aanvankelijk een betrouwbare gesprekspartner. Dat verandert wanneer blijkt dat ook onder zijn gezag de Belgische justitie niet hard optreedt tegen door verzetsgroepen gepleegd geweld. In februari 1944 is de Foy zelfs een doelwit van een mislukte moordpoging door collaborateurs. In de laatste fase van de bezetting onderhoudt de Foy contacten met de Belgische regering in Londen en zo ook met het verzet.
Na de bevrijding wordt hij milder beoordeeld dan zijn voorganger Gaston Schuind. Het militair gerecht stelt hem buiten vervolging maar hij neemt zelf ontslag bij de staatsveiligheid. Hij wordt tijdelijk op een zijspoor gezet met een benoeming in Tanger, Marokko. In 1947 keert hij terug en wordt opnieuw hoofd van de Belgische staatsveiligheid tot 1958. In 1975 neemt Yad Vashem de opvallende beslissing de Foy uit te roepen tot ‘Rechtvaardige onder de Volkeren’ voor zijn hulp aan Joden tijdens de Duitse bezetting.
