Voor de Duitse bezetting was het communisme de gemeenschappelijke vijand van alle conservatieve en rechtse partijen en groepen in België, maar tijdens de bezetting vinden we anticommunisten terug bij zowel de collaboratie als het verzet.
Sinds zijn bestaan is het communisme de ‘binnenlandse vijand’ voor de leidende, behoudsgezinde kringen en de Kerk omwille van zijn revolutionair programma met streven naar egalitarisme en internationale arbeiderssolidariteit. Deze organisaties riepen anticommunistische organisaties en netwerken in het leven die de Belgische communisten in kaart brachten. Niet zelden maakten zij hun inlichtingen over aan de officiële veiligheidsdiensten. De anticommunistische kringen overschatten de invloed van het Belgische communisme (negen parlementszetels in 1936, een kleine 10.000 leden in 1938-1939).
Extreemrechtse en fascistische bewegingen waren uiteraard ideologisch tegen het communisme gekant. Het collaborerende Vlaams Nationaal Verbond (VNV) en Rex rekruteerden vrijwilligers om aan het Oostfront met de Duitse legers de strijd tegen het internationaal communisme aan te binden. Bij die rekrutering werd sterk ingespeeld op het ‘communistisch gevaar’ dat een bedreiging zou vormen voor het ‘eigen volk’.
Zelfs bij sommige verzetsorganisaties zijn anticommunistische tendensen aanwezig. Dat was vooral het geval bij het Belgisch Legioen, het latere Geheim Leger, waarin de leidende militairen de communisten nauwlettend in de gaten hielden.
Naarmate de oorlog vorderde en de oorlogsbijdrage van de Sovjet-Unie erkend werd, verdween het anticommunisme enigszins op de achtergrond. Door de contacten tussen verzetsorganisaties en de Belgische regering in ballingschap kwam het in 1943 tot een erkenning van de communistische partij als een ‘nationale’ organisatie die na de oorlog eventueel aan een regering kon deelnemen. Die erkenning speelde nog in het begin van de naoorlogse periode. De start van de Koude Oorlog (1947) wakkerde het anticommunisme echter meer dan ooit weer aan
