Antoine Delfosse (1895-1980) is katholiek regeringslid en als enige minister in 1940 in bezet België aanwezig. Het wordt hem later kwalijk genomen dat hij in juni 1940 naar Frankrijk gaat om daar het personeel en materiaal van de Belgische radio op te halen. Omwille van zijn verzetsactiviteiten vlucht Delfosse in de loop van 1942 naar Londen. Daar krijgt hij de portefeuilles van Justitie en Propaganda en Voorlichting in de regering in ballingschap.
Delfosse heeft geen invloed op de besluitwet van 17 december 1942 die de strafomschrijvingen voor samenwerking met de vijand uitbreidt en verzwaart. Wel werkt hij actief mee aan de besluitwet van 6 mei 1944. Deze besluitwet zorgt voor een brede ontzetting uit de burgerlijke en politieke rechten voor collaboratiemisdrijven.
Zijn belangrijkste naoorlogse beleidsdaad is de invoering van consultatieve commissies in september 1944. Deze organen zijn verantwoordelijk voor de behandeling van de administratieve internering van burgers die al dan niet terecht verdacht worden van banden met de bezetter tijdens de Tweede Wereldoorlog.
In 1945 staat Delfosse mee aan de wieg van de Union Démocratique belge (UDB). De travaillistische partij haalt bij de eerste naoorlogse verkiezingen amper één verkozene en verdwijnt terug van het politieke toneel.
Van Haecke, Lawrence. “Repressie En Epuratie. De Bescherming van de Uitwendige Veiligheid van de Staat Als Politiek-Juridisch Probleem Tijdens de Belgische Regimecrisis (1932-1948).” Ph.D. Thesis, Universiteit Gent, 2014.
