Lahaut maakt een blitzcarrière binnen de KPB en treedt al snel toe tot het Centraal Comité en het Politiek Bureau (1924), het op één na hoogste partijorgaan. In 1926 wordt hij gemeenteraadslid in Seraing, een publiek mandaat dat zijn persoonlijke positie versterkt. In het verlengde van de zogenaamde ‘klasse-tegen-klasse’ politiek (1928) van de ‘Kommunistische Internationale’ wordt hij binnen de partij tijdelijk aan de kant gezet en verplicht zich te schikken naar de kritiek van de sociaaldemocratie als ‘sociaal fascisme’. Met de ‘klasse-tegen-klasse’ politiek weet Stalin zijn greep op zowel het Kremlin als de Komintern te consolideren. In het kader van de voorbereidingen op de volgende strategische wending van de Komintern, de zogenaamde ‘Volksfront’- politiek (1935), wordt Lahaut in 1934 gerehabiliteerd. In 1932 was hij inmiddels een eerste maal verkozen als volksvertegenwoordiger in het arrondissement Luik. Hij maakt in de Kamer deel uit van een driekoppige communistische fractie. In functie van de (geo)-strategische belangen van de Sovjetunie moeten de diverse communistische partijen vanaf 1935 ‘antifascistische’ samenwerkingsverbanden aangaan met hun sociaaldemocratische tegenstrevers. Daartoe wordt de partijleiding die de ‘klasse-tegen-klasse’ politiek had geïmplementeerd, Henri De Boeck en Honoré Willems, beschuldigd van ‘sektarisme’ en naar Moskou gestuurd. De ‘Volksfront’-politiek betekent de volledige onderwerping van de Europese communistische partijen aan het buitenlandbeleid van de Sovjetunie. Allicht niet louter wegens gezondheidsredenen verblijft Lahaut in 1934, 1936, 1937 en 1939 in de USSR.

Lahaut wordt het uithangbord van het communistische ‘antifascisme’. De KPB herinnert er daarbij graag aan dat Lahaut reeds in 1924 een Luikse bijeenkomst van het fascistische Légion Nationale van Paul Hoornaert had verhinderd. In juni 1933 verscheurt Lahaut de hakenkruisvlag van het Duitse consulaat tijdens het ‘Congrès Européen contre le fascisme et la guerre’ in Parijs. In 1935 wordt hij veroordeeld omdat hij het woord heeft genomen tijdens een protestactie voor het Italiaanse paviljoen op de Wereldtentoonstelling in Brussel. Onder het waakzame oog van de Komintern (Andor Bereï) stoot Lahaut in 1936 door tot het allerhoogste partijorgaan, het Secretariaat-Generaal, dat voorts bestaat uit Xavier Relecom (Brussel) en Georges Van den Boom (Vlaanderen). Tijdens de Spaanse Burgeroorlog wordt hij andermaal ingezet om het communistische ‘antifascisme’ te belichamen en trekt met een konvooi hulpgoederen naar Valencia en Madrid, maar geeft in Seraing ook onderdak aan republikeinse kinderen. In 1939 schaart Lahaut zich vervolgens schijnbaar moeiteloos achter het uiterst controversiële Molotov-Ribbentroppact (een ‘niet-aanvalspact’ tussen de USSR en nazi-Duitsland). Voortaan wordt het ‘fascistische imperialisme’ door de communisten simpelweg op één lijn gezet met het ‘Frans-Britse imperialisme’. De ‘Volksfront’-politiek is dood en begraven. Lahaut is intussen uitgegroeid van een syndicalist en ‘volkstribuun’ tot hét communistische en ‘antifascistische’ symbool bij uitstek in België.

Trefwoord : Onafhankelijkheidsfront

Artikels

Personen