De geschiedenis van bezetting en repressie tijdens en na de Tweede Wereldoorlog is onlosmakelijk verbonden met de geschiedenis van de Eerste Wereldoorlog. De maatschappelijke stromingen die gestalte geven aan de collaboratie ontstaan tijdens de Eerste Wereldoorlog of worden erdoor versterkt. Dat is het geval voor het anti-Belgisch Vlaams-nationalisme dat zijn oorsprong vindt in de Frontbeweging in het Belgische leger aan het IJzerfront en de collaboratie in het bezette land, het zogeheten activisme. Het activisme is Duitsgezind en een belangrijke stroming knoopt aan bij het pangermanisme dat al voor de oorlog bestond. De Belgische regering in Le Havre vaardigt besluitwetten uit om de bestraffing van de collaboratie mogelijk te maken. Dit wettelijk kader wordt verder aangevuld in het interbellum en tijdens de Tweede Wereldoorlog met nieuwe besluitwetten.
De collaboratie tijdens de Eerste Wereldoorlog wordt uitgelokt door de Flamenpolitiek van Duitsland die er op gericht is België te destabiliseren en Vlaanderen in de Duitse invloedssfeer te brengen. Hitler knoopt hierbij aan als hij in 1940 verordent dat de Germaanse Vlamingen moeten bevoordeeld worden tegenover de Latijnse Walen en als hij de Vlaamse krijgsgevangen soldaten in 1940 vrijlaat. In juli 1944 beveelt hij dat Vlaanderen een Duitse Reichsgau wordt, net als het inmiddels Germaanse bestempelde Wallonië. Daarmee houdt België op te bestaan.
De Vlaamse beweging ijvert na de Eerste Wereldoorlog voor amnestie voor activisten. Dit mondt uit in de Uitdovingswet van 1929 die de straffen onherroepelijk maar vervallen verklaart. De Vlaamse beweging blijft mobiliseren voor een algemene amnestie terwijl Belgische oudstrijdersorganisaties het voortouw nemen bij de tegenstanders. In 1937 wordt een amnestiewet goedgekeurd. Het feit dat het anti-Belgische Vlaams-nationalisme tijdens de Tweede Wereldoorlog opnieuw collaboreert en vele activisten uit de Eerste Wereldoorlog recidiveren, is een extra argument om na de Tweede Wereldoorlog de eis tot amnestie af te wijzen.
