De parlementsverkiezingen van 2 april 1939 vinden plaats onder een slecht gesternte. Tsjechoslowakije is net bezweken onder de Duitse pletwals en in België wordt hevig gedebatteerd over de opname van een voormalig inciviek in de Vlaamse Academie voor geneeskunde. Er zit niets anders op dan vervroegde verkiezingen uit te schrijven…
De campagne verloopt stormachtig. De liberale familie zwaait nadrukkelijk met de Belgische driekleur en alle partijen nemen de slogan «Rex=Berlin» over. Op 2 april komen de liberalen als de grote overwinnaars uit de bus en gaan ze van 23 naar 33 zetels in de Kamer. De socialisten gaan zes zetels achteruit, maar het zijn de rexisten die een verpletterende nederlaag lijden: ze verschrompelen van 21 tot… 4 zetels. De katholieken winnen dan weer de tien zetels terug die ze in 1936 waren kwijtgespeeld en halen uiteindelijk 73 Kamerleden binnen. De Vlaams-nationalisten gaan er licht op vooruit en gaan van 16 naar 17 zetels, terwijl de communisten status quo blijven met 9 verkozenen. Er zetelen ook nog twee ‘onafhankelijken’ in de kamer.
Rex is weliswaar teruggeslagen, maar het Vlaams Nationaal Verbond (VNV) heeft stand weten te houden en duidelijk wortel geschoten in het Vlaamse politieke landschap.
Gérard-Libois, Jules. “Rex 1936-1940 : Flux, Reflux, Tensions et Dislocations.” CRISP, no. 1226 (1989).
Höjer, Carl-Hendrik. Le Régime Parlementaire Belge de 1918 à 1940. Bruxelles: CRISP, 1969.
