De Belgische Staat vraagt in 4.400 collaboratiedossiers een schadevergoeding, goed voor een totaal van bijna negen miljard Belgische frank. Na indexering op basis van de consumptieprijsindex komt dat bedrag in 2016 overeen met 1,7 miljard euro. Meestal gaat het om economische collaboratie, maar ook bij andere zaken stelt de staat zich burgerlijke partij als er sprake is van leidinggevende personen of verrijking.
Zoals bij de andere financiële sancties zijn die bedragen vaak te groot om volledig te kunnen innen. Het is bovendien geen echte straf, maar een burgerrechtelijke maatregel die niet vatbaar is voor genade en zelfs over kan gaan op de erfgenamen.
Een wet van 1960 brengt soelaas en normaliseert de bedragen. De minister van Financiën kan de schadevergoedingen nu minderen en zelfs kwijtschelden. Ook gelijkaardige zaken van de Eerste Wereldoorlog wachten dan nog steeds op een definitieve afhandeling. De maatregel reikt verder dan amnestie. In bijna alle dossiers geeft de staat systematisch het grootste deel van zijn vorderingen prijs.
Aerts, Koen. “Repressie Zonder Maat of einde?” De Juridische Reïntegratie van Collaborateurs in de Belgische Staat Na de Tweede Wereldoorlog. Gent: Academia Press, 2014.
