De Becker Raymond

Afkomstig uit een ‘kleinburgerlijke’ familie, doorloopt De Becker (1912-1962) een evolutie binnen de katholieke milieus van het interbellum. Als essayist en journalist werkt hij voor verschillende ‘personalistische’ of daaraan verwante bladen (L’Esprit nouveau, Communauté, Les Cahiers politiques) tot hij door Paul-Henri Spaak wordt binnengeloodst bij het dagblad L’Indépendance belge om er de nieuwe, neutrale diplomatieke politiek te steunen (1936-1938). Tegelijkertijd verliest hij zijn geloof, maar toont zich een bewonderaar van de ‘viriliteit’ van het nazisme. Tijdens  de ‘schaduwoorlog’ houdt hij uiteindelijk een ultra-neutrale (L’Ouest) lijn aan en kan zo uitgroeien tot een objectieve bondgenoot voor het Reich.

Vanaf de zomer van 1940 wordt hij door de Duitsers aan het hoofd van de ‘Soir volé’ geplaatst. Van januari 1941 tot september 1943 is hij de hoofdredacteur van het blad. Hij probeert er een fascisme met een menselijk gelaat, getooid in de Belgische driekleur, uit te dragen. Terugdeinzend voor het radicalisme van Degrelle, in januari 1943, begint hij stilaan afstand te nemen van de collaboratie en komt het tot een openlijke breuk in september 1943. Hij wordt onder huisarrest geplaatst in de Beierse Alpen en geeft zich over aan de Belgische autoriteiten in mei 1945. Hij wordt ter dood veroordeeld op 24 juli 1946, een straf die wordt omgezet in een levenslange gevangenisstraf. Er wordt hem uiteindelijk gratie verleend op 24 juli 1951. In ballingschap in Parijs, dient hij in 1961 een klacht in bij het Europees Hof voor de Rechten van de Mens; die klacht ligt aan de basis van de wet Vermeylen.