De politieke loopbaan van Léon Degrelle tijdens de Duitse bezetting kan men samenvatten als een persoonlijk avontuur met als doel de steun te winnen van de autoriteiten van het Derde Rijk. Zijn belangrijkste streefdoel is de politieke macht in Wallonië maar ook in België te belichamen. Hij wil zelfs opnieuw een Bourgondische staat onder een nieuwe vorm installeren.
Dit avontuur wordt driemaal een mislukking. Ten eerste omdat zijn politieke visie niet meer gesteund wordt door het Derde Rijk, dat meer en meer radicaliseert. Het is ook de mislukking van zijn politieke beweging Rex, die er nooit in geslaagd is om de Franstalige massa achter de collaboratie te scharen. En het is tenslotte ook een persoonlijke mislukking voor Degrelle. Zijn zoektocht naar macht wordt steeds wanhopiger. Het bracht hem van België naar het oostfront, en in de laatste fase van het Derde Rijk tot in Berlijn. Hij wordt in december 1944 bij verstek ter dood veroordeeld door de krijgsraad van Brussel. Hij trekt in ballingschap naar Spanje, waar hij in 1994 overlijdt.
Deze mislukkingen worden tijdens de bezetting niet echt opgemerkt door zijn partizanen, en zelfs niet door Degrelle zelf. Zijn rotsvast vertrouwen in zijn eigen politieke capaciteiten en in zijn bijzonder lot verblinden hem.
In mei 1940, wordt Degrelle, zoals duizenden anderen, door de Belgische autoriteiten gearresteerd als verdachte, daarna overgebracht naar Frankrijk. In de maand juli keert hij terug naar België. Hij neemt meteen een reeks energieke politieke initiatieven om de steun te winnen van Duitsland (en de Belgische elite). Deze politiek bereikt zijn hoogtepunt met een artikel getiteld Heil Hitler, dat op 1 januari 1941 verscheen in het rexistische blad Le Pays Réel. De Duitse autoriteiten van Brussel blijven nochtans ongevoelig voor zijn verleidingspogingen.
In juni 1941 reageert hij op de Duitse militaire aanval tegen de Sovjet-Unie met een voorstel om een eigen eenheid van vrijwilligers op te richten, het Waalse Legioen. Degrelle neemt zelf deel aan de gevechten aan het oostfront. Zijn goede staat van dienst levert hem militaire decoraties op en zelfs een ontmoeting met Hitler. Maar ondanks zijn voortdurende inspanningen – onder meer door zonder verpinken de Walen voor te stellen als een Germaans ras – slaagt hij er nooit in om beslissende politieke steun van de nazi’s te krijgen, meer in het bijzonder van de SS.
