Onder sabotage verstaat de bezetter elke daad die leidt tot beschadiging van zijn materiaal of van zijn eigendommen, waardoor zijn belangen kunnen geschaad worden. Van bij de aanvang van de bezetting staat hierop de doodstraf. Deze straf wordt echter pas ten volle toegepast vanaf 1942, ten gevolge van toenemende verzetsdaden.
Vanaf de zomer van 1940, worden telefoonkabels doorgeknipt. Omdat het moeilijk is om de daders van deze feiten terug te vinden, legt de bezetter de volgende collectieve sancties op: boetes voor de gemeenten, het doorsturen van de krijgsgevangen naar Duitsland, tijdelijke opsluiting van gezonde mannen, vroegtijdige avondklok en de bewaking van militaire installaties door Belgische burgers.
Wanneer de daders worden ontmaskerd, zijn de straffen niet al te zwaar. Want de bezetter begrijpt dat deze daden niet het gevolg zijn van een georganiseerde weerstand. In de maanden die volgen op de invasie van de Sovjet-Unie door Duitsland, blijft de situatie redelijk kalm en betoont het militaire bestuur een zekere gematigdheid.
De Partizanen, in de herfst van 1941 door de communisten opgericht, lanceren stilaan een sabotagecampagne gericht tegen alle productie-eenheden en communicatiemiddelen van de Duitse oorlogsmachine. De bevolking stelt zich hier wat terughoudend tegenover op. Ze vinden deze acties weinig efficiënt om het conflict op te lossen en ze vrezen straffen van de bezetter. Daarom zijn er weinig daders, wat de omvang en het nut van deze acties beperkt.
Op het einde van de zomer van 1943 is er hoop op een komende bevrijding. Dan verandert dit patroon. De Partizanen groeien in aantal en ze krijgen bij hun sabotageacties hulp van andere clandestiene structuren, zoals de Groep G. Er komen meer en meer aanvallen tegen het elektriciteitsnetwerk en de communicatiewegen, wat de bezetter sterk hindert. De landing van de geallieerden in Normandië en het aantreden van de belangrijkste paramilitaire beweging, Het Geheim Leger, ontketent in de zomer van 1944 een nieuwe explosie van sabotagedaden. Ondanks een steeds scherpere en snellere repressie, is de bezetter niet in staat om deze acties te onderdrukken.
Laplasse, Jan, and Karolien Steen. “Het Verzet Gewogen: Een Kwantitatieve Analyse van Politieke Aanslagen En Sabotages in België, 1940-1944.” Cahiers d’Histoire Du Temps Present, no. 15 (2005): 227–60.
Roden, Dimitri. “"In Naam van Het Duitse Volk!” Het Duitse Krijgsgerecht En de Openbare Orde in Bezet België (1940-1944).” Ph.D. Thesis, Universiteit Gent, 2015.
