Het gemotiveerde vonnis van een Duitse krijgsraad wordt “Im Namen des deutschen Volkes” geveld. De uitgebreidheid ervan varieert van enkele pagina’s in eerder eenvoudige zaken tot een lijvige bundel bij groepsprocessen.
De opbouw van elk vonnis is uniform: na de identificatie van de beklaagden volgen de namen van de behandelende rechters, de openbare aanklager en de griffier. Soms bevat het ook de naam van de tolk, belast met de vertaling van de debatten. Het Feldurteil vermeldt de ten laste gelegde feiten, de datum en plaats van de rechtszitting en de uitgesproken straffen. Veruit het uitgebreidste deel van het vonnis is de motivering. De rechters zetten op gedetailleerde manier uiteen welke beschuldigingen ze bewezen achten en welke argumenten er aan de basis liggen van de uiteindelijke straf.
Bij de straftoemeting zijn Duitse rechters niet gebonden aan het legaliteitsbeginsel. Dat bepaalt dat er geen straf is zonder wet (nulla poena sine lege). Sinds de afschaffing van het analogieverbod in 1935 kunnen zij ook gebruikmaken van analogieën om het toepassingsgebied van een bestaande rechtsregel uit te breiden. De nazi’s introduceren met dit doel het begrip “gesunde Volksemfinden” in het recht: rechters kunnen niet‑strafbare handelingen toch bestraffen wanneer het “gezonde volksgevoel” hierom vraagt. Voor de motivering volstaat het op zoek te gaan naar een rechtsregel die geldt voor een misdrijf dat het sterkst gelijkt op de niet-strafbare gedraging.
Roden, Dimitri. « "In naam van het Duitse volk!” Het Duitse krijgsgerecht en de openbare orde in bezet België (1940-1944) ». Ph.D. Thesis, Universiteit Gent, 2015.
Roden, Dimitri. « Van aanhouding tot strafuitvoering. De werking van het Duitse gerechtelijke apparaat in bezet België en Noord‑Frankrijk (1940-1944) ». Cahiers d’Histoire du Temps Présent/Bijdragen tot de Eigentijdse Geschiedenis 22 (2010): 113‑60.
