Omstreeks het einde van 1943, wil de Militärverwaltung (MV) een halt toeroepen aan het toenemende aantal werkweigeraars, dat zich aan de verplichte tewerkstelling in Duitsland weet te onttrekken. Daartoe brengt het een hulpkorps op de been, dat de Feldgendarmerie moet bijstaan die zich eigenlijk geen raad meer weet met de dienstplichtontduiking.
Daartoe wendt de MV zich tot de ‘zwartste’ geledingen van de collaboratie; in het bijzonder Rex en de Duits-Vlaamse Arbeidsgemeenschap (DeVlag). Eind januari 1944, wordt een eerste groep Zivilfahnders (150 manschappen) gevormd. Licht bewapend, min of meer omkaderd en goed verloond door de bezetter, loopt hun getalsterkte in juni 1944 op tot duizend leden. Ze zullen lelijk huishouden onder de werkweigeraars en op zes maanden tijd meer dan 25.000 arrestaties verrichten.
De publieke opinie zal hun optreden als de meest verregaande vorm van verraad beschouwen en hen dan ook met de diepste verachting tegemoet treden. Tijdens de bevrijding zal dit afgrijzen over de collaborerende partijen in hun geheel neerdalen.
Verhoeyen, Étienne. La Belgique Occupée : De l’an 40 à La Libération. Vol. 13/14. Bruxelles: De Boeck, 1994.
Plisnier, Flore. Ils Ont Pris Les Armes Pour Hitler. Bruxelles: Pire, 2008.
