De familie Laplasse woont in Oostduinkerke en is actief in de collaboratie: vader Henri militeert in het Vlaams Nationaal Verbond (VNV), zoon Fred is lid van het Algemeen Vlaams Nationaal Jeugdverbond (NSJV) en de Fabriekswacht, dochter Angèle is bij de Dietse Meisjesscharen (DMS).
Na de bevrijding wordt Irma Laplasse zelf beschuldigd van betrokkenheid bij de dood van zeven verzetslui. Zij zou Duitse soldaten op hun spoor hebben gezet toen haar zoon in de bevrijdingsdagen door de verzetslui werd gearresteerd. Ze wordt op 10 februari 1945 door het krijgshof in Gent ter dood veroordeeld en op 30 mei in Brugge terechtgesteld.
In Vlaams-nationalistische kringen wordt Laplasse al gauw beschouwd als een symbool van onrechtvaardige en incorrecte rechtspraak tijdens de naoorlogse repressie. De publicatie van haar gevangenisdagboek in 1947 bevestigt dit beeld. In 1970 wordt het dagboek heruitgegeven met een inleiding door historicus Karel Van Isacker. Hij betwijfelt of het proces tegen Laplasse wel correct was verlopen en heeft vooral kritiek op krijgsauditeur Jean Vossen. Daardoor wordt de polemiek nog aangewakkerd.
Verschillende tussenkomsten van parlementsleden van de Volksunie (VU) en de Christelijke Volkspartij (CVP) leiden tot nieuw gerechtelijk onderzoek, waarbij nieuwe elementen opduiken. De familie van Laplasse eist eerherstel, terwijl Vlaamsgezinde organisaties een herziening van het proces als een casus zien om de hele repressierechtspraak in twijfel te trekken. Tegenstanders van de herziening vrezen een heropleving van extreemrechts. In 1995 wordt het arrest van het krijgshof van 1945 vernietigd en komt er een nieuw proces. Op 14 februari 1996 wordt Irma Laplasse door het militair gerechtshof alsnog tot levenslange hechtenis veroordeeld wegens verraad en verklikking.
Seberechts, Frank. “Swertvaeger, Irma.” In Nieuwe Encyclopedie van de Vlaamse Beweging, 2928–29. Tielt: Lannoo, 1998.
